WINTERSTONES in Mindview zine #25 '96 (by Morbid Geert)
Hoera, Vlaanderen heeft een nieuwe aanwinst in de dark/black metal-scene! Lugubrum bestaat ondertussen al drie jaartjes, maar tot vandaag bleven ze België's best bewaarde black metal-geheim en laten ze na enkele demo's goed van zich horen middels "Winterstones", hun op eigen krachten uitgebrachte debuut dat toch zeker weet aan te spreken. De muziek van het duo Barditus en Midgaard ligt eigenlijk het dichtst bij de oude In The Woods... of Burzum, terwijl de bijhorende teksten het verhaal van de bomen doen, die reeds eeuwen geleden uit deze bodem ontsproten en heel wat om zich heen zagen gebeuren. Er moet heel wat leed bij geweest zijn, gezien de desolate en pijnlijke atmosfeer die vanuit de songs gaat. Aardig om weten is ook dat "De Maanbeschenen Sneeuwwolken Omhelzend" en "Aardmannen" in onze eigen moedertaal gebracht werden, wat tussen al dat Noors toch wel eens goed doet! Een goed begin voor dit stel duistere natuuraanbidders! (80/100)
WINTERSTONES in Hell Razor zine #17 (by Carlo Steegen)
Once again we wander through forgotten wastelands where trees erupt in shining moonlight and wotan strikes nature with a tear in the eye. Lugubrum go back to the medieval times of nature with their atmospheric black hymnes. The vocals of Barditus and the blasphemic guitar sound remind strongly of Burzum but they give us enough own inspiration and darkness to state this as the best Belgian black metal release in years! The soil we sprang from.
WINTERSTONES in Aardschok zine June '96 (by René Veerkamp)
Onze bloedbroeders in België doen het zo slecht nog niet op black metal gebied. Met gestaalde kaders als Ancient Rites en Enthroned heeft men zelfs twee toppers in huis waar wij Nederlanders nog een puntje aan kunnen zuigen. Dat ook in België niet alles rozengeur en maneschijn is bewijzen de heren van Lugubrum. Aardige ideeën worden rommelig en cliché-matig uitgevoerd. Bij tijd en wijle worden redelijke sfeermomenten neergezet maar geen moment raakte ik in exaltische vervoering. Het beste nummer is wat mij betreft het bezwerende "Sose Gilimada" en mijn complimenten voor de Nederlandstalige nummers "Aardmannen" en "Ogenboom". De Nederlandse taal leent zich immers net zo goed voor black metal teksten als Engelse of Noorse dat doen. Het Nederlandse Countess was ze echter voor met dit verschijnsel dus ook dat is uiteindelijk weer niet zo bijzonder. Voorts vindt Lugubrum het nodig om ons te vertellen dat hun muziek atmosferische (black) metal is zonder nadruk op "black" terwijl ik met de beste wil van de wereld geen andere omschrijving voor deze muziek kan verzinnen dan pure black metal. Samenvattend: "Winterstones" is een aardige plaat, maar geenszins een must. (64/100)
GEDACHTE & GEHEUGEN in Mindview zine February '97 (by Morbid Geert)
Een klein jaartje geleden werd ondergetekende aangenaam verrast door "Winterstones", het debuut van het Belgische black metal-duo Lugubrum, wiens inspiratie in de natuur geraapt werd bij het schrijven van hun soms in het Nederlands geschreven teksten. Qua muziek leunden zij het dichtst aan tegen de trage gedeelten van Burzum's eerste werk, maar daar is nu een eigenaardige wending in gekomen. Ten eerste werd de CD nu opgedeeld in twee stukken: het "Gedachte"-deel bestaat uit ultrasnelle haatuitbarstingen, die helaas door een tegenvallende produktie wat beknot worden, terwijl het "Geheugen"-gedeelte een heel andere directie indraait. "Trollenkloof" of "Het Dromen Der Berken" liggen namelijk rechtstreeks in het verlengde van Mortiis keyboard-hersenspinselen vol epiek en middeleeuwse sferen en beschikken dan weer wel over een geslaagd geluid, wat voor nog meer tweeleding op "Gedachte & Geheugen" zorgt. Ditmaal werden overigens bijna alle teksten in onze moedertaal geschreven, wat toch een interessante variatie bezorgt tussen al dat voor ons zo onverstaanbare Noors. (75/100)
GEDACHTE & GEHEUGEN in Fanfare zine May/June '97 (by Dave)
Tweede schijf van deze Belgische band. Op black metal gebied kun je in België bijna niet beter krijgen. Tenminste als je te vinden bent voor een combinatie van opzwepende black metal met veel sfeer. Men gaat op "Gedachte & Geheugen" een stuk verder vergeleken bij het "Winterstones"-debuut. Deze cd duurt om en bij de 60 minuten en is opgebouwd uit twee delen. Het ene deel telt zeven nummers die compleet in de lijn van het Burzum-repertoire liggen. Met het enige verschil dat Lugubrum eigenlijk veel beter klinkt. Hiermee bedoel ik zeker niet de productie want die is zoals bij de meeste bands enorm scherp. Maar zoals Lugubrum zelf zegt: "your discomfort and damaged speakers nourish Lugubrum exclusively". Nee, het klinkt beter in de zin dat het eigenlijk klinkt hoe die Noren zoals Burzum en co al jaren proberen te klinken. Zeer primitieve black metal dus. Dit eerste deel werd de naam "Gedachte" meegegeven, voor het sfeervolle gedeelte moet men overschakelen naar het deel "Geheugen". Net zoals op de laatste Burzumschijf (laatste nummer op "Filosofem") wordt hier stevig geëxperimenteerd met keyboards. Doch, waar Burzum eerder naar de ambient en techno-toestanden trekt, wijkt Lugubrum uit naar de meer Middeleeuwse sfeerstukken zoals daar top op heden nog maar één band in geslaagd is en dat is Dead Can Dance, nu zijn ze dus met twee. Vooral het voorlaatste nummer (maar liefst 12 minuten!) "De Geheimenhelmen" is een werkstuk dat sfeer uitstraalt. Afsluiter van dit muziekuitspruitsel "Mijn Koninkrijk Van Groen" is ook heel machtig mede door het gebruik van een log stemgeluid. Lugubrum is verder nog uniek om zijn zeer origineel en artistiek tekenwerk en prachtige Vlaamse teksten. Dit is een cd die echt het beluisteren waard is, deze cd zou echter meer punten gesprokkeld hebben mocht ook de productie van 'n hoger niveau geweest zijn, maar alles stap per stap zal ook wel gaan! (8,5/10)
GEDACHTE & GEHEUGEN in Aardschok zine March '97 (by René Veerkamp)
Het Belgische black metalduo Lugubrum liet eerder van zich horen middels het matige "Winterstones". Ook "Gedachte en Geheugen" staat vol met matige en slecht klinkende black metal. Het eerste gedeelte is tamelijk ruig terwijl deel twee meer uit keyboardgeriedel bestaat. Wat Lugubrum onderscheidt van andere black metalbands uit de lage landen is dat de meeste nummers in het Nederlands gezongen worden. Achter de heren Midgaard en Barditus blijken weliswaar talentvolle dichters schuil te gaan, muzikaal is het niet om over naar huis te schrijven. Om te illustreren hier een stuk tekst van het nummer "Dampen Uit Een Ondiep Graf": "Langzaam doorkruipen braamscheuten waar eens ogen zaten. Dampen uit een ondiep graf naar de sparretoppen, naar waar de regen woont. En als de nacht mist brengt proef ik de aarde in mijn mond zo vertrouwd. Waar eens alles begon klinken nu houten klanken, wortelgepiep en groen gruis, zo vertrouwd". Prachtig gevonden, maar als ik gedichten wil lezen ga ik wel naar de bieb, ik wil goede muziek horen! (50/100)
LUGUBRUM / SUDARIUM in Mindview zine #53 '98 (by Bram De Cooman)
Wie in Vlaanderen op zoek gaat naar uiterst rauwe black metal (of "Boersk Blek Metle" zoals ze het zelf zeggen) van eigen bodem komt meestal uit bij Lugubrum. Reeds twee eigenzinnige schijven hebben ze op hun naam staan, en ook met deze halve cd is het net zoals al het vorige werk: ofwel hou je ervan ofwel flikker je het onmiddellijk in je vuilbak. Dit is dan ook puur underground-werk en zal die scene dan ook nooit ontstijgen, maar dat hoeft ook niet. Naast de 4 nieuwe nummers hebben ze ook hun promotape uit '94 (met het steengoede nummer "Die Wiedergeburt") op deze cd geperst. Zoals we van Lugubrum gewoon zijn is dit geen easy-listening black maar rauwkost voor de geharde en extreme liefhebber die zich niet stoort aan het grimmige underground geluid. Het tevens Vlaamse Sudarium zit in feite in hetzelfde straatje als Lugubrum: rauw en zeer ondergronds gericht. Toch kunnen ze me niet zo bekoren als Lugubrum, met name het gitaarwerk en de vocalen liggen me niet. Toch is voor elke Vlaamse undergroundliefhebber deze cd het beluisteren waard.
LUGUBRUM / SUDARIUM in Lugubre webzine
The 2 sickest and most depraved bands from Belgium unite on this splitcd to rape your senses with over 60 minutes of raw underground black metal, divided over 9 vomits from Lugubrum (3 of which are taken from their promo'94) and 6 excrements from Sudarium, including an in- and outro for each band. First up is Lugubrum. After one of the sickest and downright evil sounding intro's I've heard in a long time, Lugubrum starts killing peasants left and right with their unique style of 'Boersk Blek Metle'. Raw, primitive black metal in the vein of old Darkthrone, but with its own distinctive 'personality', it's like a disease coming out of your speakers. The material presented on this splitcd is the best Lugubrum material yet imo, and this cd is worth buying just for the brilliant song 'Pankraker' alone. Next up is Sudarium. Sudarium plays even rawer and more primitive black metal than their collegues from Lugubrum. They're not quite as good as Lugubrum, but somehow they manage to sound even sicker. The production is so utterly vile that it sounds as if it's been recorded inside jesus' rectum while he was being raped and sodomized with Roman spears as he hung on the cross. The vocals are horribly false and totally necro, somewhat reminiscent of Nocturno Culto's vocals on "Panzerfaust", and they fit the nasty nature of the music very well. All in all this is a brilliant album, containing some of the sickest black metal yet recorded and is highly recommended to fans of raw, primitive underground black metal. Discomfort guaranteed!!
LUGUBRUM / SUDARIUM in Dark Citadel zine #4 (by Hellfart)
The intro of Lugubrum: "De Plaaggeesten" is fabulous: raw and boersk. Yes, "De Zuivering" is a piece
of true Boersk Blek Metle...
haha. It sounds like a farmer who's grumbling and shitting directly in his cesspool! This raw Black
Metal of Lugubrum is very
effective! Pure & uncommercial... the lyrics are in Dutch and titles such as "Boegman met het boze
oog", "Pankraker",
"Lluagor de zuiverende",... are obvious. Also the promo '94 is added to this release and brings us
"Lingering emptiness",
"Before my eternal sleep" and "Die Wiedergeburt". Total Boersk Holocaust...haha... Dark Citadel
keeps supporting this guys since
they're one of the best fucking bands from Belgium... I hail these true drinking-brothers!!! (have a
Derby pils guys!!!)
Sudarium is also very raw. They still miss something in their music, but I don't know what.
"Unclean" is a good piece of raw
War Black Metal and songs like "Den Zwarten Leeuwens Krijg", "Unclean" and "Noctuidae... a dream
forlorn" are tearing you apart.
Sudarium still has to grow, but I'm sure they'll become 'greater' soon. Some may experience their
NS-attitude as an
offence, but just listen to their rawness!
DE TOTEM in Mindview zine #65 '00 (by Bram De Cooman)
Aha! Haal alvast je mestvork en klompen van de hooizolder want de Gentse boeren van Lugubrum slaan weer toe met hun onvervalste Boersk Blek Metle!!! Vanuit de Lovendegemse weilanden worden we weer getrakteerd op uiterst grimmige beerput black metal in pure Darkthrone stijl! De productie trekt natuurlijk op geen kloten, al betert die wel wat naar het einde van de cd toe ,maar dat komt er nu eenmaal van als je je cd opneemt met stront in je oren, haha! Natuurlijk hoort dat nu eenmaal bij het bijna legendarische Lugubrum. Er wordt op "De Totem" zelfs gebruik gemaakt van een banjo, en het klinkt nog goed ook! Het vershil tussen Lugubrum en groepjes die onder de vlag van "wij willen underground blijven" rotmuziek produceren, is dat de dronken agrariërs van Lugubrum echt wel kunnen spelen op hun instrumenten (dit in tegenstelling tot vele andere Darkthrone-imitators), maar er nu éénmaal voor kiezen een shit geluid te hebben om de grimmigheid en smerigheid te benadrukken. Als je je volumeknop de nek omwringt en wat biertjes nuttigt, dan misschien vind je de sleutel om hier van te genieten, mocht je die sowieso nodig hebben. Maar "De Totem" is niet voor iedereen. Lugubrum is vuil. Net zoals een ongewassen zwijn. Het stinkt, heeft wratten en is ziekelijk. Maar, beste jongens en meisjes, Lugubrum is op z'n eigen perverse manier goed te noemen, al moet je wel durven... Kortom, u weze gewaarschuwd!
"De Totem" is already the 4th album from Lugubrum, the sickest and most vile black metal band from Belgium. Lugubrum seems to get rawer and rawer with each subsequent release and "De Totem" is arguably their most primitive and raw album yet. Lugubrum plays 'Boersk Blek Metle' ('Farmer black metal') exclusively , which translates as sick, primitive and raw black metal, in the vein of Darkthrone's "Under A Funeral Moon" with some nauseatingly sick screamy vocals. On a couple of the 11 tracks presented on this album, Lugubrum even incorporates the use of a banjo in their already vile sound and as strange as it might sound at first, it really fits the music and atmosphere perfectly. A special mention must go to the song 'Reet Reel', which sounds like a typical redneck banjo-only song with some drunken warblings from our farmers and it is simply brilliant and complements the whole 'Boersk Blek Metle' thing very well. This album is completely brilliant if you haven't figured it out yet and is highly recommended if you're after some raw and sick black metal with an unhealthy dose of originality.
DE TOTEM in Aardschok zine February '00 (by Erik Westerveld)
Dat Normaal boeren rock speelt wist ik, maar van boeren black metal had ik tot voor kort nog nooit gehoord. Dat schijnt dus echter ook te bestaan, want de heren van Lugubrum omschrijven hun muziek als "boersk blek metle" en staan op de foto's in het boekje afgebeeld tussen de koeien en met klompen aan de voeten. "De Totem" is inmiddels al de vierde CD van dit Vlaamse gezelschap, maar het eerdere werk is mij niet bekend. Daar moet ik dan toch maar eens naar op zoek gaan, want wat Lugubrum hier laat horen is beslist niet verkeerd. Tenminste, als je waardering kunt opbrengen voor ruwe en ondergeproduceerde black metal in het straatje van de oude Darkthrone. De gemiddelde black metalfan zal "De Totem" wel te onbeschaafd en smerig vinden, maar mij bevallen agressieve nummers als "Hoornkluiten" en "Midgets Of Evil" wel. Naast het waanzinnige gekruis van zanger Barditus Pederastus zijn het vooral de bijzondere teksten die me opvallen aan Lugubrum. De volgende tekst (uit "Ratteknaeghen") wil ik je daarom niet onthouden: "In den paerschen aevontgloet, op den vochtigen acker, krioelt het voosch gebroet, oh, valschen knaeghenden racker". (80/100)
DE TOTEM in Spin City zine April '00 (by Morbid Geert)
Er zullen de laatste weken weer heel wat koeien geschifte melk gegeven hebben of een verstopte uier overgehouden hebben in de groene dorpen rond Gent, want het Lovendegemse Lugubrum heeft alweer een vierde cd vol "boersk blek metle exclusively" opgenomen. Of we daar blij om moeten zijn, staat buiten beschouwing, want enkel zij die de volle pot willen neertellen voor een op de slaapkamer met een radio opgenomen en luizig klinkend partijtje grafherrie zullen zich een exemplaartje van "De Totem" in huis halen. OK, de sound van "Transilvanian Hunger" of "Aske" was evenmin perfect, maar die platen hadden toch een heel andere feeling en klonken nog stukken beter dan "De Totem". Dit ding rammelt echt verschrikkelijk en de band lijkt er nog fier op te zijn ook, aangezien dit ding als "worse, faster and more intense than ever" wordt aangekondigd. De Oudnederlandse teksten zijn bij momenten wel amusant, evenals de foto's van krijser Barditus Pederastus in de schuur, bassist Boer Zwelg tussen de koeien, drummer Boer Svein met de zeis in het koren en gitarist Boer Midgaard met zijn klompen en een pils op een baal stro, maar daar houdt de lol dan ook mee op voor mij. Als je echt primair uit de hoek wil komen en alle muzikale capaciteiten overboord wil smijten, zal je er plezier aan beleven, anders laat je het ding maar liggen of je gaat gegarandeerd 52 ondraaglijke minuten tegemoet! De 5 punten zijn voor de foto's. (5/20)
DE TOTEM in Dark Citadel zine #5 (by Hellfart)
Hhmmm, the Boersk Blek Metlers strike back with this manure-assault... Probably their best midget-crushing release so far. The Beer-Intro (haha... what's in a name? It really sounds like somebody stepping into some good, warm and juicy 'beer') is followed by "Hoornkluiten", the production of this song is fucked up... I'm sure this is done on purpose, that's how the Lugubrum Boersk terror-squad works: they want everybody to get handicaped!!! Highlights for me are all songs... sounds stupid, but the atmosphere of this album is so boersk I immediately felt the urge to get a shovel and start working on my field! The vokills of porn-addict Barditus sound like a child being tortured by an alcoholic farmer who wants to brand this retarded child. The guitar of Boer Midgaard is harsh and raw as never before, and propaganda-master Zwelg seems very into hitting the strings of his bass with his rotten scrotum. Newcomer Boer Svein probably had to be initiated in the band by his fellow-farmers, so I think he's still rather uncomfortable behind his drum-kit. Lyrics are again very poetic excretions from Midgaard's cesspool... The song "Reet Reel" is awesome: probably Zwelg having a good shit while Midgaard's accompanying him with his redneck cajun-banjo... yeah! Lugubrum's the Kult of the Kult, the Underground of the Underground... Only negative thing is that the famous Metal-press starts to like Lugubrum since they're giving them good marks. Support the Handicap International campaign: Skramasax wishes everybody a Handicap!!! Midgets and posers will feel discomfortable while masturbating with this disc... No matter what: Boersk Blek Metle forever!!! (great pictures and samples... Oui Maître... aaaaaaaahhhhhhhhah)
DE TOTEM in Bloodaxe zine #1 (by Wodan)
Pure fucking chaos!!!!! If you heard previous releases of this band you know what they play: "Boersk blek metle" exclusively. They don't know the word keyboards and don't give a fuck if the sound is good or bad, this is the Flemish Darkthrone. "De Totem" is a typical Lugubrum record, but there is enough variation in the songs so they did not become repetitive. The interventions with the banjo are very good and fit in the concept of the band.
BRUYNE TROON in Hell Razor zine (by Jimmy)
The new year starts of promising with the release of Lugubrum's 5th plague. For those of you not yet familiar with this Belgian band, this is pure and perverted manure black metal, or "Boersk Blek Metle", as they refer to this musical madness themselves. And this has to be one of the most "boersk" releases ever! Like on their previous release "De Totem", there are some banjoparts in the music, but you also start to hear this influence in some of the faster and crazed guitar melodies. Yes, originality in black metal, yet it sounds very good! Barditus (v) took a bit of a holiday and did only 2 of the songs, the other ones are done by Midgaars (g), who reveals to have very raw vocals. Humorous is their interpretation of black/blues metal, through the "Holebeard Blues" song. The 4 synth songs are performed by Svein (d), and again he shows to be really good at it, like on the sickening Beherit-like intro, or "Druipstaartend", which features Kwabje, their pet swine, as guestvocalist. And of course Zwelg (b) keeps raping the Lugubrum bass into eternity. "Bruyne Troon" certainly isn't as accessible as the previous album, but for those of us into dirty sounding black metal, these 68 (!) minutes are a real pleasure indeed!
BRUYNE TROON in Rif Raf zine #123 '01 (by boo)
Ik heb het al genoeg gezegd en zal het nog eens doen, metal is iets wat ik liever niet in m'n redactievakje vind. Er zijn hier mensen die daar a) meer vanaf weten en b) dat nog goed vinden ook. Mijn wenkbrauwen namen dan ook de gefronste houding toen ik dit schijfje in m'n handen kreeg. Maar wat bleek, er kon tot mijn groot jolijt gelachen worden. Dit is zo barslecht dat ze er zelf mee kunnen lachen. Boersk blek metle, zo omschrijven ze zelf hun zelfopgenomen onding en het is opgedragen aan een hangbuikzwijntje dat de naam Kwabje droeg. Alleen dezelfde grap 68 minuten lang doorzetten... dat deden zelfs Gaston en Leo niet - maar die kwamen dan ook niet uit Lovendegem.
BRUYNE TROON in Mindview zine #77 '01 (by Bram De Cooman)
Agrarische bevolking juicht! De totaal van de pot gerukte Oost-Vlamingen van Lugubrum zijn terug met een totaal over-the-top album! Net zoals we dat van hen kunnen verwachten rammelt de productie langs alle kanten, maar de grimmige charme die daarmee beriekt wordt, is enkel weggelegd voor de echte bruine metaller! Dit keer vind je er weer heel wat invloeden van Darkthrone, Aura Noir, Burzum en hunzelf op terug! Hunzelf?! Wel, luister eens naar de "Holebeard Blues" (Elvis is alive and he lives in Lovendegem!) en je weet wat ik bedoel. Prachtig! Noem mij één groep die dit nadoet!? Trouwens, drankorgel Barditus zit niet meer in de vaste line-up, maar doet wel nog een vocaal gastoptreden. Dat doet trouwens ook Kwabje (RIP), het knorrend huiszwijn van één van de Lugubrum leden. Enfin, ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat 90% van de metal bevolking dit gedrocht van een cd verafschuwt, maar maak zelf maar uit of je bij die 10% hoort. Als dat zo is, stuur dan zo snel als een drijvende drol 500bef/25nlg naar pb5 - 9920 Lovendegem. Music for the ugly, brown generation.
BRUYNE TROON in Tswaert Der Duusternesse zine (by Grim)
Wat gezegd werd voor De Totem, is dubbel en dik van toepassing op Bruyne Troon... De Lugubrum-cultus gaat gewoon door, met een zo mogelijk nog grotere 'love it or hate it'-factor. Het 'love it'-gehalte komt nu reeds op een vervaarlijk hoog peil te staan. Barditus, zanger op al de vorige schijven van Lugubrum, liet op Bruyne Troon verstek gaan (omdat hij even de band verlaten had doch er ondertussen al opnieuw deel van uitmaakt). Dus nu heeft boer Midgaard de vocalen maar voor zich genomen. Ze klinken wat minder extreem dan die van Barditus, maar minstens al even ziekelijk. Verder is het algemene tempo op deze schijf een tikkeltje lager dan De Totem - wat niet hoeft te betekenen dat Lugubrum Doom Metal zou geworden zijn! Dit is godver Boersk Blek Metle in zijn zuiverste betekenis... Getuige daarvan de koe die je in de track 'Kleigerukt' kunt horen beurelen, tussen de drums en de ruisende gitaren door. En Lugubrum is zo mogelijk nog eigenzinniger dan vroeger. Welke andere band komt immers op het idee om twee ruzie makende, Chinese (!) boeren te gebruiken als intro? Wel, WIE? Precies, niemand. Bruyne Troon is extreem duister, duister op zijn eigen erg speciale manier. Lugubrum is zo'n band die je moet vatten, maar er is meer aan dan enkel dat. En dat 'meer' kun je gewoon niet uitleggen, je snapt het of je snapt het niet. Nu, wat maakt dan van deze CD dan nog een Lugubrum-CD?... De intro van 'Bruyne Troon' (een schijtende Zwelg), de nu-reeds-een-klassieker-zijnde 'Holebeard Blues' (prachtig is dit!), de banjo-intermezzo's, tracktitels à la 'Schaambaard' en 'Staertgebroet'... Jawel. Zoals ik al zei: de cultus van verlepping, decadentie en beerputbezinksel gaat gewoon door.
BRUYNE TROON in Aardschok zine (by Anthony van den Berg)
'Van den Berg die spoort niet helemaal en is al jaren de weg kwijt', zegt Metal Mike tegen Anita. 'Dat drankprobleem heeft hij toch inmiddels wel bedwongen', roept Anita. 'Het laatste wat ik van Anthony hoorde was dat hij in een jurk over de Vlissingse boulevard huppelde', zegt Michel. Wat moeten we aan met die jongen? Die psychiaters kosten ons klauwen met geld en echt veel verbetering zit er niet in. Bij Onno heeft het nog een beetje geholpen, maar bij Anthony valt weinig eer te behalen voor zo'n zielenknijper. We hadden hem die cd van Lugubrum niet moeten sturen. Het is niet bevorderlijk om met je medepatiënten te worden geconfronteerd. Deze heren zijn het stadium van eenzame dwangbuisopsluiting nog niet gepasseerd. Dit soort producties zijn aan Anthony nog niet besteed. Het zijn precies de verknipte geluiden die hij al jaren in zijn hoofd probeert te negeren. Wellicht dat de black metaltitels als "Kannibaal", "Schaambaard" en "Kleigerukt" hem wat meer tot ons kunnen brengen, dat begrijpt hij misschien nog wel. Het geschreeuw en de vals klinkende gitaren zullen hem alleen nog verder van de werkelijkheid wegrukken en er is al zo weinig vooruitgang. Nee, we hadden Lugubrum nooit moeten sturen, zoiets hebben we zelfs René Veerkamp nog niet aangedaan. (20/100)
BRUYNE TROON in Spin City zine (by Morbid Geert)
De 'bruine troon' staat bij mijn weten nog steeds in het okselfrisse kamertje, waar ik mezelf terugtrek om de minder smakelijke restanten van mijn culinaire orgieën te lozen, maar voor het Lovendegemse Lugubrum staat de term "Bruyne Troon" voor niets minder dan hun nieuwste muzikale excretie. Ach, de drol valt niet ver van de pot, want net als voorganger "De Totem" is deze schijf wederom een meurende hoop 'boesk blek metle'. Black Metal voor boeren is dan ook niet zo gesofisticeerd als die voor hun filosoferende tegenhangers en alles werd dan ook aangepast aan het niveau waarop het geheel zich afspeelt: spelcapaciteiten zijn zowat onbestaande, het geluid is zwaar kut (alles lijkt met een tweesporenrecorder te zijn opgenomen in de slaapkamer van één der jongens) en zolang het maar rammelt en herrie maakt, zijn ze allang tevreden. Een 68 minuten durende nachtmerrie voor iedereen die goede muziek lust, dat is het! Nu ja, het blijft lachen met hun dwaze Oud-Vlaamse teksten en het feit dat de cd werd opgedragen aan Kwabje, het Vietnamese hangbuikzwijn dat hun troeteldier was, is dan ook de enige reden waarom "Bruyne Troon" nog een paar puntjes toegeworpen krijgt... Mocht je ontoerekeningsvatbaar zijn en 500 fr willen weggooien, dan kan je ze sturen naar Skramasax, Postbus 5, 9920 Lovendegem, België. (2/10)
BRUYNE TROON in Eclipse Mag. (by Lord)
Lugubrum is one of those great bands the more being non-medialized and non-popular the more being respected and cult for me. They are what I call the "Pure & fucking-the-trends" phenomenon. You can like their style or you can hate, the same goes for their non-conventional image. To love old Darkthrone and Dodheimsgard albums ("Under a funeral moon", "Kronet til Konge" & co.) is the main but not only qualification to enter the Lugubrum's phonetic countryside. The ground is serious pure fast early-styled BM in the rawest, ugliest, disgusting and uncompromising form, larded by classical thrashing elements and smelling of some 'drunkard' and 'hicks' produces, so you must bide some tirades of their extavaganzas as are for example various bluegrass or country-like compositions with banjo solos, the horror sounds or some farmer animals, puking or shitting being stuffed into the songs and so on. Absolutely killer and grim is the vocal that can emulate with immortal Fenriz. In the complete it's absolutely indivudual and fucking intense sick BM. You can love it or hate it! (9)
AL GHEMIST (LP) in Bloodaxe zine #4 (by Bolthorn)
Already the 6th full-length released on filthy mankind of this Belgian band. The LP commences and concludes with an in- and outro in the very true LUGUBRUM tradition, namely weird and wicked. The songs between (7) are nothing like on "Bruyne Troon" anymore. Mu-sick and sound is again more like "De Zuivering", but slower and lingering. Barditus taking care of the second guitar maybe has something to do with that... Also the song 'Lingering Emptiness' has been redone, and although I like the original one more it still sounds great (with a slight bit of banjo at the end to make it even more grubby). Furthermore the vocals are as filthy as never before and mixed on the foreground. The cover is drawn by Midgaars himself and shows he has definitely his own style of fine art. It's full coloured, but that for once doesn't bother me... it's LUGUBRUM! If you didn't like "Bruyne Troon" that much, don't be afraid to buy this one... this LP brings honour to the name LUGUBRUM. This LP was released by Painiac records (400 copies) and is sold out already. Maybe a CD-version will appear soon! Don't miss your chance then!
AL GHEMIST (LP) in Fall To Your Knees Pissing #1 (by Lord Hermit)
Well, just as Midgaars said, dark and heavy as lead. A much heavier result than "Bruyne Troon" or "De Totem". The songs are much doomier and more depressive, but the LUGUBRUM quirkiness is still there. Plus Barditus returns to do vocals which rules. Really, really good, totally original boersk blek metle. Rumours say Painiac is sold out of the vinyl, but I've still seen it around at distros like Old Legend and Vinland Winds, I think. Limit 400, 9 songs. Fullmoon will release this again as CD split with FINSTERNIS (project of Svein and Zwelg).
AL GHEMIST (LP) in New Era Mag. (by Draugluin)
Hell I love this band.Lugubrum surely succeeded in creating their own brand of perverted Boersk Blek Metle. Lugubrum never disapointed me (except with G&G). I think they are one of the best things around ! After the sublime "De Totem" and "Bruyne Troon" albums expectations were high! "Al Ghemist" sounds heavier than any other Lugubrum release and the sound is getting a bit clearer. The songs are getting better and better, really well played! These evil farmers pester their fans on purpose by refusing to answer demands for more banjo. Lugubrum makes no compromises, our discomfort is nourished! I actually hear a tiny bit of Death Metal here and there though everyone disagrees with me. Again the artworks are just amazing! Great Jeroen Bosch style!! Farmer Midgaars is a real artist. Professional drunk Barditus has finally recovered enough to be abused for vocals again and seems sicker than before. A little extra is a re-recorded version of the old classic "Lingering Emptiness". AAAARGGH what can I say IF you are able to get your sticky paws on a copy get it at any cost!! (Unless it is fucking Ebay ofcourse.).
AL GHEMIST (Split CD) in Funeral Maelstrom of Hate (by Tundra)
First thing I notice listening Lugubrum new stuff is that material presented on split is in general slower and heavier compared to the early releases. There are also things in the old style, fastest 'Boersk Blek Metle' styled but in general music is slower. I must tell that songs aren't bad and I heard already really positive comments but I continue to prefer the old stuff, especially the last two ones 'De Totem' and 'Bruyne Troon'. Barditus returned on vocals and his performance is indeed remarkable. So if you are already a Lugubrum fan and you wish to complete collection get it without any doubt, otherwise begin with the two above mentioned releases. I have to add that some time ago Painiac records released a lp version of the material of Lugubrum presented on the split, 'Al Ghemist', limited to 400 copies and with a really great artwork by Midgaard himself. It's a pity by the way that the split cd shows only a particular and not the whole and in grey instead than in full colour. Cover of the vinyl is strongly inspired by Bosch pictures with the usual Lugubrum obsessive style. It has also a bonus track but I have to add that this vinyl is strongly difficult to find now as now being sold out after very few time.Returning to cd Finsternis is a side project with two members of Lugubrum and curiously their sound is more simular to that one traditional of Lugubrum than Lugubrum itself on the split. Mu-sick is faster and extreme and for sure great. In all there are 16 tracks of great mu-sick (8 for each band) and although I can appreciate the efforts of both I think that Finsternis offered the best. The first band gets a 7, the second one a 8.
DE TOTEM (re-release) in Terrorizer (by Nathan T. Birk)
Olde-tymey 1840s prospectors outfits, banjo pickin', moonshine, a dub-reggae breakdown, a tractor-pull intro, a surf-guitar outro, midgets of evil, a beard of disease, and '92/'93-era Darkthrone-worship... What could they possibly have in common? All can be found in abundance on the reissue of LUGUBRUM's 'De Totem' (BloodFireDeath). Totally crude, totally caustic, and coated in enough garbage to last two lifetimes, '...Totem' goes well beyond BM and into the realm of trash art-'Boersk Blek Metle'. A near-perfect hoedown into grim oblivion.(9.5)
DE VETTE CUECKEN in Funeral Maelstrom 3 (by Tundra)
The new album of the Belgium Lugubrum is something of really interesting. Cover and booklet are indeed original for one Black Metal album I must admit and interesting just for this reason. Mu-sick is psychopathic under any point of views. Vocals of Barditus play a very important role in the whole structures of the songs. Songs are really varied, and although the primitivism of each song is more than evident (I think Lugubrum are a bit as Ildjarn because luckily there is not a false 'evolution' in the music) at each new listening one can notice some new details that previously one could have missed. The new elements I have to speak about is the use of the saxophone and mandolin but their use isn't a problem when they are inserted in the music by taste as in this album I think. Music is mid-tempo, raw, underground and sick Black Metal with some faster moments although the depressive atmosphere is predominant I think. All in all I can advice this album fully, depressive and sick is the best description of it I think. 8
DE VETTE CUECKEN at Aquarius Recs.
Back in stock! A black metal highlight from a few lists back... Black metal's all right if you like saxophones. Huh? The Belgian beer-n-carrots black metallers Lugubrum, one of AQ's absolute favorite bands in the genre, are back with another diseased and disturbing album. And yes, while their general sonic mayhem is constructed (destructed?) from the usual distorted buzzing guitars, blasting drums, and vile vocalizations, there's some jazz saxophone blowin' through here too! And perhaps that's a tuba on the next song. I think maybe Lugubrum broke into the band room at their old high school... Yet for all the seemingly tongue-in-cheek silliness on display (like their avowed love of carrots, and use of banjo and alto sax) they somehow still manage to be one of the grimmest, truest, nastiest outfits out there. Really, even the saxophone on here is SCARY. And weird, they're so very weird. I don't think ordinary folks like us are really even equipped to understand music that's so primitive yet so advanced. It seems Lugubrum inhabit their own twisted, mythic world. I mean, what to make of the cover art even? There's something of the Brothers Grimm about Lugubrum. Freakish, childish yet so very dark and psychologically resonant, reaching back to ancient days and ways. Brilliant, doomy fucked up black metal that in it's own way is as avant-garde as Ved Buens Ende and as heavy and brutal as Anaal Nathrakh.
DE VETTE CUECKEN in Terrorizer # 122 (by Nick Moberly)
If you didn't already know anything about Lugubrum, the cover will warn you that they are a seriously strange bunch. The artwork depicts skeletal figures in an ochre-shaded room, in the middle of which a dog lies on its back and licks its genitals. The strange fascination with licking appears to be shared by the bassist, who has chosen to name himself Kundalingus. No doubt there's a Freudian explanation somewhere. Musically, 'De Vette Cuecken' is a disquieting cocktail of grim, off-kilter riffs, morbid screams and bizarre saxophone improvisations, buried within a muffled production through which only the cymbals ring true. It sounds like what might transpire if Fleurety and Ved Buens Ende enjoyed a particularly hard night on the piss before staggering into a rehearsal room together. Indeed, something about the jazzy, off-kilter approach is appealing in a crepuscular, spooky kind of way. In the quest to sound like lunatics, Lugubrum have unearthed some creative surprises.
DE VETTE CUECKEN at Beauty and pain zine
This is one bizarre metal unit my friends. They mix elements of Black Metal, Doom, Jazz, Folk and straight up hardcore music in many of the tracks here. From the very disturbing artwork of maddened zombies and a dog licking its crotch, to the lyrics that make no sense to me at all as most are in Belgian I think. The raw yet at times epic guitars. To the very dry drum sound and the tortured vocal screams are in stark contrast to the melodic and early European pagan folk elements of other tracks. I mean for christ sake there is part on this cd where freeform jazz horns come in and play almost a Charles Mingus styled track. I don't know where Blood Fire Death found this band but keep it coming as this is one of the most impressive underground metal titles to come across my mailbox in some time. If you have the time to go to Lugubrum's website the photos alone tell you this is one odd group of gentlemen but this is absolutely their charm. If you like bands like Ved Buens Ende, early Fleurety, Beherit and things like Leviathan, then this is something to never pass up.
HEILIGE DWAZEN at www.blabbermouth.net (by Scott Alisoglu)
Well, doing this album justice with my meager words is going to be next to
impossible, but I'll give it a shot anyway. If you're a black metal fan, will
you like "Heilige Dwazen" from Belgium's LUGUBRUM? Maybe. You had
better go in with an open mind and an appreciation for the strange and the eclectic
though. While the term "black metal" is used broadly in this context,
it is accurate in the sense that "Heilige Dwazen" does rock hard with
lots of galloping rhythms, primal (though a bit off the beaten path) guitar
tones, and Barditus' gravelly-throat croak vocals. It's not like LUGUBRUM has
strayed as far from the black metal path as, for example, ULVER, but wrapped
around those black metal fundamentals is one freaky ride, and a cool one at
that.
The frequent use of a saxophone serves as more than an intriguing
oddity; it is a central component of the album's sound. Sometimes subtle (i.e.
the light squawks on "Holy Fools Embodied" as bass and guitar play
off each other nicely), but more often on par with bass, drums, and guitar,
the instrument demands your attention. There are moments when I thought less
about a black metal band with a sax and more about the random freak-outs heard
on THE STOOGES' "Funhouse" disc (i.e. "We Slyly Sucked Stolen
Bread"). As I alluded to earlier, those that can only take so much artsy
trippiness should find solace in the album's general aggressiveness. The band
is at its best when mixing it up, as "At the Base of Their Tail" so
aptly demonstrates. One particularly enthralling section has the group travelling
at full-speed, the bubbling bass and semi-clickety guitar equally audible before
slowing down into a swaggering beat as a lazy sax plays, Barditus still uttering
his shouts of what I could only describe as irritation at a bout of severe constipation.
When the vocalist breaks from his regular delivery and moves into what seems
to be purposeful off-key "singing" on "We Slyly Sucked Stolen
Bread", the result is actually quite charming, albeit in a pants-stained-with-piss,
drunken sort of way. After four-and-a-half minutes of, uh, "normal"
LUGUBRUM musical delivery on "On Anemone Meteorites", the remaining
eight minutes consists of an unsettling drone and creepy carnival accordion
loop.
Have you now figured out that "Heilige Dwazen" is not for everyone?
Good. I seriously doubt the band intended for its smartly done and wonderfully
grating art to have mass commercial appeal. Good stuff.
HEILIGE DWAZEN at Aquarius Recs.
So fucked. Of course it is. It's freakin' LUGUBRUM. Allan and Andee's favorite
black metal band ever, pretty much, almost. Well, at least when we're in the
mood for REALLY WEIRD black metal from a bunch of Belgians who dress like farmers
and eat carrots with their beloved beer. Weirdos these guys are for sure, but
unlike some of the more "avant-garde" black metal acts such as Arcturus,
Sigh, and Ulver (amazing as those acts are/have been) there's nothing so overtly,
obviously calculated to be weird for weirdness sake from these guys. Lugubrum's
insanity is more organic, but not inadvertent either like the maybe idiot savant
status of Rethaf Ruo or Striborg. No, these geniuses strike a balance, and do
utterly their own thing, norms and abnorms be damned. On this latest album (their
sixth full-length cd), saxophones and clanking chains and droning loops of organ
grinder music aren't merely eccentric elements added to a formula black metal
base, but are fully integrated into the band's unique musical vision. Is it
even black metal? What does that mean? What does it matter?
Their seemingly scatological, "brown metal" lyrics are cryptic, beyond
easy comprehension, and that might be just as well. "The Kiss On The Anus"?
"At The Base Of Their Tail"? "We Slying Sucked Stolen Bread"?
Don't ask. Submit instead to the music, rumbling along, vocals growling howling
mad, Funhouse saxophone blowing crazily over and under the scuzzy, sloppy, necro
riffery. Somehow they're THIS weird and outside of genre boundaries (employing
banjos along with blastbeats) yet are accepted as being among the grimmest of
the grim by the true, cult, elite, black metal diehards. They've got 'em scared.
Even though they sound like Abruptum playing jazz, or Celtic Frost jamming with
Residual Echoes, or Brainbombs covering Venom... They walk the fine, wavering
line between intentional absurdity and deeply, confusingly meaningful art and
we love 'em for it.
HEILIGE DWAZEN in Terrorizer by Michael Blenkarn
Lugubrum's rollicking, muzzy, rambling black metal is an acquired taste, in the way that moonshine and chewing on cornstalks are . Laborious, fumbling and eccentric in a befuddled, hillbillyish way, their music possesses a certain bemusing charm and provokes a kind of hazy, woozy absorption . Quite how such backwoods idiosyncrasy has developed and endured in this style of music is a mystery, but Lugubrum have so persistently ploughed their own furrow (perhaps literally, if their farmhand chic in photo shoots were to be taken on face value) that even in itself such oddity is to be celebrated . The metal frequently subsides into countrified jams, inbred blues licks and confoundingly rednecked outbursts of wandering sax, seeming less like design and more like a guileless intoxicated shambling, impinging on odder territories through sheer fumes-enhanced chance . It's far from an astounding listen, and very few will have the aptitude or patience to develop a taste for it, but the simple oddity and character of Lugubrum's sound make their music interesting, worthwhile and evocative, in a 'Deliverance' kind of way . Not brilliant, but original and endearing .
LIVE IN AMSTERDAM in Terrorizer by Ian Finley
Anyone who has witnessed the hypnotic, sensory assault of a Lugubrum live show can attest to its dark, mesmerizing power. As the cycle of projected images bathe the proceedings in an unearthly half-light, the strangely incongruous looking members of the band are granted a disconcerting air of mysticism and plain 'wrongness' that makes the spectacle as eerie a delight as you could hope to experience. It's somewhat of a shame, then, that this cd release cannot replicate the full morbid splendour of a Lugubrum live ordeal. However, this fact does not hinder this release from being an excellent demonstration of a tortured and demented live act, it simply leaves more to the imagination. Recorded at the band's Amsterdam show with the legendary sunn O))), the sound is surprisingly clear, if a little bass heavy, and captures the band's bizarre aura wonderfully as insane saxophone parts collide with droning, blackened riffs. Overall, this release does a very good job at recreating Lugubrum live, but a DVD would have been better.
LIVE IN AMSTERDAM in Aardschok by Martijn Busink
De subtitel luidt "Midget Robes/Trampled Brass" en die robes duiden natuurlijk op SunnO))), waar de Vlaamse black metalband, op speciaal verzoek van de hoofdact, voor opende. De term "brass" zal op de saxofoon slaan, maar dat is natuurlijk een rietinstrument en geen koper, maar goed. Het geeft wel aan dat de mannen enigszins onorthodox in de black metal staan, wat zich vanavond uitte in de saxofoon, maar ook de algehele sfeer die niet echt is wat je van een black metalband verwacht. Wat natuurlijk eigenlijk ook zo hoort bij dit genre, maar in de praktijk precies anders uitpakt. Naar verluidt zijn ze niet zo gek op optreden, waardoor het geheel een speciaal tintje had. Wat mij vooral is bijgebleven zijn de benevelde oerkreten die onder zanger Barditus' machtige baard vandaan kwamen, de rest van de band stond er nogal geconcentreerd en in zichzelf gekeerd bij. Dat klopt aardig met wat ik op deze opname terughoor: het spel is netjes en er is een glansrol voor Barditus' woeste kreten. Daardoorheen giert de tenorsaxofoon van Bhodidharma, wat soms wat vreemd aandoet. De fans van deze bijzondere band, die opvallend talrijk waren daar in Paradiso getuige de vele Lugubrum-shirts, zullen zich in ieder geval zeker vermaken.
LIVE IN AMSTERDAM in Guts of Darkness by Iormundgand Thrazar
Un disque live de black metal est une chose assez rare pour être remarqué. Un très bon disque live de la part d'un des groupes de black metal les plus déjantés et personnels qui soient actuellement l'est d'autant plus. Depuis l'écoute de l'extrait mis à disposition par le groupe sur son site web (en écoute ici), j'attend avec impatience la parution de ce "Live in Amsterdam" enregistré le 28 juin 2005 au Paradiso en ouverture du groupe américain Sunn o))). Force est de constater que je ne suis pas déçu, bien au contraire. Cet enregistrement parvient parfaitement à restituer le côté déjanté voire psychédélique du combo belge. Le son est très correct, aucunement retouché, Lugubrum refuse les overdubs, pratique courante sur les enregistrements live. Déjà bien représenté sur les albums studio du groupe, le saxophone brille ici par son omniprésence et son efficacité. Il déborde dans tous les sens et c'est un pur bonheur d'entendre ces mélopées complètement libres entremêlées au black metal original pratiqué par Lugubrum. De par le choix des titres, le groupe nous présente presque un best-of puisqu'il propose des titres de toutes les périodes. Du titre d'ouverture, "Hunted ordure", présent sur le split avec Finsternis, en passant par le titre éponyme de "De vette cuecken" mais aussi "Fliegenpilz" tiré de l'album "Winterstones", Lugubrum fait plaisir à ses fans sans en oublier aucun. Les moments les plus mémorables sont les titres extraits du génial "De totem", album le plus représenté sur ce live, avec trois morceaux, notamment l'excellent "Udder of death" et les grognements de Barditus (qui réalise une belle performance vocale au passage, très fidèle aux enregistrements studio), le déjanté "Ratteknaeghen" (bien qu'ils n'aient pas inclus le solo de banjo ultime qui figure sur la version album), également le titre extrait du dernier opus en date "Heilige dwazen", avec "At the base of their tail" sans oublier "Pankraker" (extrait du split avec Sudarium) et son refrain excellent. Bref, si avec tout ça, vous n'avez pas envie de découvrir ce groupe de black metal, je ne peux plus rien pour vous. Un de mes groupes favoris depuis un certain temps, Lugubrum n'a de cesse de proposer des enregistrements de qualité, de plus en plus personnels et dégageant une réelle énergie. J'ai la sensation que ce groupe est grandement sous-estimé, peut-être l'air du temps où il est bon d'être soit d'une idéologie politiquement extrêmiste, soit d'un rigoureux mouvement orthodoxe, ce qui, il me semble, laisse peu de place pour les autres. Tant pis pour ceux qui manquent des groupes intègres de la trempe de Lugubrum pour des raisons aussi futiles. Hailz Lugubrum! Beer them or die!
LIVE IN AMSTERDAM at Aquarius Records
Oh yeah! Our FAVORITE BLACK METAL BAND EVER (well, favorite black metal band ever who are heavily into carrots and beer and saxophones, that's for sure) has added to their lengthy and puzzling discography this brilliant live album, for all of us who haven't yet hijacked a jet to get to Belgium to drink beer and eat carrots with these maniacs in person. And they're someone else's favorites too -- this disc documents a show they played in Amsterdam last year, as support for a SUNNO))) performance by special request. And we know the SUNNO))) guys have good taste in weird black metal, right? Well they do, they got freaking Lugubrum to open for 'em!! And what do Lugubrum start things off with? A version of their doomiest droniest bit of bombastic Beelzebubic bludgeon, "Hunted Ordure", from their out of print split with Finsternis!! YEEEAAH! (that would be us in the crowd, had we been there). It's laced with "prepared saxophone", unlike the studio version. Different but cool, which is what you want from a live album anyway (along with excellent loud sound and tight playing, which this also possesses). And all through this set, as on their insane masterpiece from last year, Heilige Dwazen, the saxophone is fully, usefully integrated into the grunting, groaning, lurching, churning, HEAVY CHAOTIC ART of their music. It's no novelty record, it's simply fucked up, is-it-black-metal-or-jazz-of-Hell?, live and raw and mind blowing, like an anguished black metal Painkiller. Forget SUNNO))), these guys should be co-headlining a bill with the Brainbombs! All fans of Lugubrum definitely need this, and even if you've never heard 'em before this is surely worth checking out if the above has made you curious! 46 monstrous minutes, eight songs.
DE WARE HOND in Aardschok zine by Martijn Busink
Voorheen was Lugubrum toch vooral knarsende Black Metal met hier en daar een vreemd instrument, zoals saxofoon of banjo, die ook leken te fungeren als een dikke vinger naar puristen. Toch verbaasde mij de toevoeging in het programma van het experimentele (K-RAA-K) festival in het Belgische Hasselt. Na beluistering van ‘de ware hond’ begrijp ik dat echter een stuk beter. De cd is opgedeeld in een ‘side A’ en een ‘side B’, maar fungeert als een soort suite. Er zijn nog wel metalriffs en ook zanger Barditus laat zijn kwade dronk als vertrouwd de vrije loop. Maar er zijn vooral ook veel experimentele passages, die soms geïmproviseerd aandoen en die losjes en vrij klinken als het werk van bijvoorbeeld jazz-icoon Sun Ra en de speelse improvisatie van het latere Boredoms-werk. Naast saxofoon komen er ook orgel en tabla’s langs. Kortom, het is een bont geheel, dat ook nog eens live is opgenomen in de studio, waar gemikt werd op energie boven perfectie.Toch blijft er een moeilijk te definiëren Black Metalgevoel overeind, en dat mag een prestatie genoemd worden. 88
DE WARE HOND at Aquarius Records
Maybe it's the name, but something about "Lugubrum" makes us think
of a steaming witch's cauldron. A sinister sonic stew as it were. Nominally
a black metal band, these mega AQ faves definitely blend in a lot of other things
into their sound. Of course there's big orange carrots floating around in there
(kinda like when cannibals are trying to entice Bugs Bunny into a stew-pot)
'cause we know that these Belgian weirdos just love carrots. But in terms of
musical ingredients, the Lugubrum recipe calls for everything from troo grim
black metal to avantgarde jazz, from dronological doom to hillbilly heehawin'.
They're utterly mad master chefs, though, so when mixed properly and brought
to a boil, Lugubrum's bubbling brown stew tastes like nothing else and is thick
and heavy enough to eat with a forklift. Ok, enough with the culinary/cauldron
metaphor, let's give you some specifics about De Ware Hond, Lugubrum's latest
(9th) album. Following up last year's Live In Amsterdam, they bring four (long)
new tracks of their "musick" on this one, all of it recorded live
in the studio (no overdubs). That in part explains its organic, tranced-out
vibe, these songs structured, we're assuming, with plenty of room for improvisation
-- particularly sounding like it on the second half of the record, when the
usual guitars and drums and organ are joined by "Funhouse" style saxophone
and mellow, mesmeric tablas, for even more improv-jazz, out-there-fucked-up-Eastern-psych
appeal. Not at all your usual black metal! Apparently "brown metal"
as Lugubrum puts it. Loping and lurching and and lurking and blurting and rasping
and wretching and roiling, this could be Abruptum jamming with Oxbow, Today
Is The Day teamed up with Bohren & Der Club Of Gore, Neurosis playing Pharoah
Sanders, or Pan-Thy-Monium vs. Dead Raven Choir... yeah it's that weird and
hard to describe. But definitely dark and, dare we say it, druggily dreamy?
This is probably their least "metal" album yet, however just as Lugubrum
as ever. And we're absolutely sure they were still the most metal band to appear
at the recently concluded 2007 (K-RAA-K)3 Festival in Belgium, alongside such
artists as Daniel Higgs, Giuseppe Ielasi, Raccoo-oo-oon, Jozef Van Wissem, Major
Stars, Sun City Girls, Phil Minton, Warmer Milks, and others! OK, Witchcraft
played too, they're also sorta metal. (And we just heard that the Sun City Girls
were at the last minute unable to play the festival, they had to cancel for
some reason. Too bad, they definitely would have liked Lugubrum we think...a
band maybe even weirder than they are...)
DE WARE HOND in Guts of Darkness by Iormungand Thrazar
Un nouvel album de Lugubrum, c’est toujours un évènement particulier et ce pour une raison principale : ce groupe est unique. Unique dans sa création musicale, Lugubrum l’est également dans son imagerie et, bien que je ne comprenne pas le flamand, très probablement dans ses textes aussi. Les belges n’ont de cesse de progresser vers quelque chose de toujours plus personnel, tandis que d’autres se complaisent dans une stagnation parfois laborieuse. Fanatique complet de tout ce qu’a fait Lugubrum par le passé et de son évolution perpétuelle, le dernier album en date « Heilige Dwazen » ainsi que le « Live in Amsterdam » paru l’année dernière m’avaient beaucoup plu. Pourtant, en insérant la dernière livraison flamande dans mon lecteur, je suis fébrile. Pourquoi ? Parce que les deux premières écoutes sont déconcertantes. Tout ceux qui découvrent Lugubrum pour la première fois ont cette sensation, je devrais le savoir. Mais Lugubrum surprend encore et se remet en question à chaque enregistrement. Et puis au fil des écoutes, aucun doute, cet album est monstrueux, très certainement le meilleur album de Lugubrum d’ailleurs. « De ware hond » (qui se traduit par « Le vrai chien » en français si je ne fais pas erreur) est composé de quatre longs titres approchant ou dépassant les 10 minutes, c’est selon. L’album est divisé en deux parties : les deux premiers morceaux ont été enregistrés en février 2006 à Stavelot avec un équipement numérique. « Opwaartse hond » est du Lugubrum pur souche comme sur les derniers albums, insolent, intimiste, varié dans les tempos, Barditus beugle, comme à son habitude, tel un chien enragé sous perfusion d’absinthe. Puis arrive cette basse aquatique proche de celle présente sur l’album de Stargazer « The scream that tore the sky ». Lugubrum varie les tempos mieux que jamais puis on comprend à la fin de la cinquième minute que l’on tient là l’oeuvre du groupe la plus psychédélique. C’est ce qui est déconcertant au début, puis se révèle magistral sur le plus long terme. Le groupe se libère, on a même parfois l’impression que c’est de l’improvisation. La ryhtmique basse-batterie est omniprésente et plus précise qu’à l’accoutumée (mention spéciale au son de basse génial et au talent de Stain). Ce premier morceau est tout simplement extraordinaire, un bonheur de 16 minutes. Le deuxième morceau « The dog in the doorway » est dans la lignée de « Heilige dwazen », moins étrange que le titre précédent, mais plus massif que par le passé. La deuxième partie de l’album est le résultat d’une session réalisée en juin 2006 à Ghent à l’aide d’un équipement analogique cette fois-ci. Cette session s’est probablement déroulée à l’aide de substances hallucinogènes tant le résultat est psychédélique et complètement déjanté. Réduire Lugubrum au black metal est injuste et faux. Aucun groupe ne peut prétendre leur ressembler et l’on ne ressent aucune influence particulière sur la création des belges. Le saxophone fait son retour avec « Neerwaartse Hond », l’alternance entre passage speedés à la Lugubrum avec un Barditus au top de sa forme et des moments plus intimistes, posés et l’intervention du saxophone est parfaitement maîtrisé, le groupe a trouvé l’alchimie parfaite. Que dire du dernier morceau « Flinke Hond Von Hell Slaapwel » : de l’orgue, des tablas, une ambiance onirique, Lugubrum surprend encore et c’est pour ça que je l’aime. Une nouvelle fois, la formation belge offre une bouffée d’air frais dans un style qui se veut trop terre à terre en ce moment, où s’imprime une dichotomie sataniste/nationaliste au niveau des idéologies de plus en plus laborieuse et lassante. Lugubrum trace son chemin seul, sans se soucier de tout ça et m’apporte exactement ce que je veux : de l’art, du vrai. Preuve en est la superbe pochette réalisée par Midgard (la meilleure du groupe avec celle de « De vette cuecken ») qui démontre son talent hors-pair et les photos avec cette lumière jaunâtre du plus bel effet. Un début d’année 2007 qui avec des albums comme celui-ci, celui de Necros Christos ou encore celui de Lifelover, nous apporte maintes réjouissances musicales. Pourvu que ça dure. En attendant, jetez-vous sur ce monstrueux septième album des Flamands. Lugubrum is God.
DE WARE HOND in Semtex zine by Vincent D.
The alcohol fueled black metal with rustic inspiration from the Belgian
band Lugubrum is undergoing a steady transformation. It could already be heard
on Heilige dwazen (2005), where the gruffness of earlier releases had been replaced
by a more clear sound. The amount of dissonance and - though difficult to grasp
in words but definitely audible - overall abstract character of the music had
become more apparent as well. This evolution is continued on the new offering
of Lugubrum, entitled De Ware Hond and compromised of two distinct recording
sessions done in Stavelot and Ghent. Whereas Heilige Dwazen was somehow divided
in black metal thrashers on one side and more experimental tracks on the other,
on De Ware Hond Lugubrum enthusiastically mixes their foul black metal with
introvert instrumental excursions within one and the same song, thus venturing
far outside the usual sounds of black metal.
Already one minute into Opwaartse Hond, the black metal fades into
a loose jam-like break with prominent melodies on the bass and wandering guitar
lines, then returning to a thrash tinged bridge leading back to the opening
theme. Again the music then tilts into a jam with vocalist Barditus blabbering
as a drunken master of ceremony, as if to announce the concluding burst of doomdrones
floating over a basso continuo of melodica. The adventurous route Lugubrum has
now taken is followed throughout the album. The Dog in the Doorway could rank
as the most metal sounding tune on the record as the drums rattle in true black
metal fashion, but the guitars shift from sharp riffing into loose melodies
independent from the high speed drums, only to strengthen the expressive force
of both counterparts.
On the Ghent session of the album saxophone and especially melodica
are brought to the forefront together with more spacious guitars that stay clear
from all too standard metal riffing, as in the brooding ending of Neerwaartse
Hond. Flinke Hond von Hell Slaapwel even features Indian percussion, but Lugubrum
manages to fully integrate this new sound in the ambiance of the album.
De Ware Hond again shows Lugubrum as a haven of creativity, succeeding
in conserving trademark elements of the past, while at the same time adding
new ingredients without hopping along to the sound of the week. Lugubrum might
well be compared to a band such as Voivod, one of those rare acts that creatively
evolved from raw to refined, all the while able to reflect their very own lyrical
concept in their music. De Ware Hond is more than just adventurous metal. It’s
good music.
ALBINO DE CONGO in Left Hand Path zine by Todd DePalma
Rumbles in the jungle.
Either the second coming of the Fab-Four or Velvet Cacoon’s terrible twosome,
The Belgium-born, self-professed “brown metal” outfit, Lugubrum
are back with their latest album, Albino de Congo, a work reportedly recorded
on location in the former Belgium colony of Kinshasa, in what is now The Democratic
Republic of Congo. While the jury is still out on whether or not such a trip
actually took place, Black Metal perception remains nine tenths of the law.
Whereas the Beatles sought retreat in the meditative quarters of Britain’s
ex-colonial jewel, Lugubrum’s aims appear more medicinal rather than transcendental.
And that means still a little bit gross. The album abounds in references to
botanical cures for gastric pains and lapsed rectums - the province of pygmy
medicine men set to the tune of tranquil lays, stoning thud of the bass guitar
and raw teeth-scraping melodies on the six-string. New country, new sound, same
color. All brought to bare, paradoxically, in the cleanest sound Lugubrum has
ever had on record.
Recording with a slightly revamped lineup rounded out by new bassist Noctiz
(who also produced Albino de Congo) the band naturally trades off on some ethnic
flair for novelty’s sake – using pre-recorded excerpts of ecstatic
tribal demos, thumb pianos, ambient drifts evoking all of Conrad and papa Coppola
swift boating through an equatorial Acheron, a more relaxed downriver exhibition
on acoustic guitar that melts into post-coital saxophones heaving low into the
dark, as well as some spoken word pieces - but at the same time extends their
sound beyond both the group’s origins and present surroundings.
The record sweats style, but even Lugubrum’s vaunted quirkiness plays
as integral, stirring the muddy waters just enough to bring out variations of
Black and even Thrash Metal (“Kabondodobondo Muborobondo”) to ground
the humor with odious purpose, further mutilating genre in psychedelic scribblings
and woozy Jazz technique plugged in as perfectly sequential fornications on
a theme.
You can sense the heat together with the rhythm set suffocating inside closed
quarters, producing a Potpourri of pit sweat and open beer containers. The tonic
quaffed and passed down the line: Midgaar’s playing up and around the
guitar like Joe Morris plucking with Iommi’s nubbin; Scooby Doom’s
swollen finger tips hammering notes in the stale haze of insect-static hovering
in the air (“Bwikalabalume”); leads like saws crying, or vice versa,
while Noctiz’s five on four bounces from wall-to-wall, bumpin n’
punkin while stringed to muted drumbeats colliding in a similar blurping palaver.
Stampeding rhythms, sullen can-kicking crunch, donning shades while they fuck
(“Kurlerha Omugongo”) and whatever it is causing vocalist Barditus
to burp his imported bog gravy into the river banks while his cohorts keep tooting
away, perhaps thousands of miles from home, on a busted shitter.
Don’t rule out an epiphany just yet.
ALBINO DE CONGO in ZT Mag by Gerald Robinson
Not sure what Black Metal purists (if such a species really exists) would
make of this release, as adC defies convention, shits all over the rulebook
and spits in the face of orthodoxy. Lugubrum have always inhabited a shady,
murky area close to the periphery, a stone’s throw from excommunication.
On their eighth full-length, the intoxicated (by what, I don’t know) Belgians
have taken the final step into marginalisation, risking the wrath of the underground
establishment and a backlash from a subgenre that once prided itself on being
reactionary/ alternative.
That many will dismiss this album as too bizarre is surely ironic. These seven
songs are so weird, trippy, jazzy and downright-raving-mental that they have
to be heard to be appreciated. Safe to state that adC won’t be to everybody’s
taste, but in terms of delivering BM with a twist or ten, Lugubrum have outdone
themselves and most of their peers, managing to keep it both interesting and
extreme. Guaranteed to divide opinion- a commendable achievement in this era
of insufferable stagnation.
Gerald Robinson 5/6
FACE LION FACE OIGNON in Zero Tolerance (#44 Dec2011/Jan2012) by Dan Hunt
Black Metal ist Krieg : even nowadays, that's the party line for many . Experimentalism is either untrue bolt-ons for intros and middle eights or simply means you aren't (or never really were) black metal . No avant . No garde . It's a good job, then, that it's not actually true . Bands like Urfaust or Murmuüre are taking undeniably black metal sounds and twisting them into something beyond the standard template . And this is where Lugubrum come into the picture . Smoke-soaked French chanteur interludes, afro-beatbox throb, and even a fucking kazoo all make an appearance, but like equally-bonkers previous outing Albino De Congo, this still manages to be very much a scathing, deranged BM album that stomps and bellows like a rabid bull . How it all hangs together is beyond me, as themes and riffs bounce around like lunatic kangaroos, grim-faced sludge one minute and jaunty nonsense the next . If you're not totally consumed by the black flame and can tolerate a bit of experimentation in your black metal, then this is one to pick up . Dan Hunt 5/6
FACE LION FACE OIGNON at Don't Count On It Reviews by maskofgojira
Lugubrum is one of those band's who's just always been odd, but in a good
way. It's a band who has a pretty wide discography, seeing as they've been around
since 1992, but haven't had the time to really go back and listen to it all
the way I would like to. From what I have listened to though, I can tell you
that you will be hard pressed to find another band that sounds like them.
Within this album's opening track, El Arish, you will find several ideas that
will most likely turn you off if you like aggressive and more traditional forms
of black metal. The post-punk-ish guitar riff, jazzy bass-lines, breakdown,
and solo, and what sounds like hand percussion with your normal black metal
rasp over the top of it, signaling all kvltists to stay away. This is just the
opening track mind you, the rest of the album doesn't get any clearer in terms
of style. Lugubrum have, for about for about the last decade or so, been juggling
various influences and mixing them with black metal, from ska to electronic,
and none of it normal sounding. Tracks on here often shift around from style
to style, some more radically than others, hear the folk/psychedelic black metal/electronic
fusion on Jaffa. Though that's not to say you don't have more straightforward,
almost punk-esque, moments on here, but straightforward in the case of Lugubrum
is still strange compared to many other groups.
When I was looking up stuff for this review, on last.fm, where they list similar
bands, I saw Circle of Ouroborus and it struck me that they might be the only
band that is really comparable to Lugubrum. While I can say with certainty that
Lugubrum is a lot more experimental than their Finnish counterparts, the raw
production, and this is nowhere near as lo-fi as CoO's stuff, but there are
similar sort of tendencies toward bleak atmospheres and extremely weird vocals.
Various vocal styles are utilized from guttural growling to typical black metal
rasps to what could be described as drunken throat warbling, as well as a couple
others. So I would say that Lugubrum is the weirder of the two bands, but that's
what probably makes them harder to get into.
This is certainly a weird record, and that's only one reason to love it, the
ideas are just so weird I can't help but not like it. This is my bread-and-butter
in terms of music, I'm naturally inclined towards liking stuff like this so
I'm biased. If you want to hear some pretty weird, kind-of black metal, definitely
check out Lugubrum.
Overall Score: 8.5
Highlights: Acre I, Acre II
FACE LION FACE OIGNON at Zware Metalen by Bart Alfvoet
Sinds jaar en dag de vereenzelviging van de Vlaamse identiteit. Aan den
ene kant destructief en smerig als de pest, aan den andere kant "innovatief"
en goed gefundeerd. Kop noch staart krijg je eraan, surrealisme troef. Liefde
is blind zei den boer, en hij pakte zijn zwijn. In dit geval is het geen zwijn,
neen, het is een kameel. En een leeuw. En een ui. Binnen enige tijd komt via
Those Opposed de cd-versie uit van dit album, ik heb de LP te pakken via Aphelion
Records.
Het zal wel experimenteel genoemd worden, dit album, maar ik doe er niet aan
mee. Ja, het is weer bizar met momenten, black metal is nu eenmaal iets afkomstig
uit het einde van de 20ste eeuw in Europa en Lugubrum graaft in het verleden
en in dit geval ook in het Noord-Afrikaanse zand en wat verderop naar het oosten.
El Arish kan de verkeerde indruk geven dat Lugubrum plots Melechesh het hof
wil maken, niets is minder waar. Rauwe (g)ruisblack flirt hier met intieme jazz,
op het randje van blues zelfs! Gaza is een meer traditionele Lugubrum-creatie,
opnieuw met een ingetogen - haast creepy - middenstuk vol akoestische spanning.
Je voelt het krioelen tot onder je vel.
Jaffa's Franse introtekst wordt begeleid door een kazoo (denk ik toch) en vloeit
over in een soort volksliedje dat hulde brengt aan de ui. Wie (terecht) wild
is van de laatste Peste Noire kan hier moeiteloos mee klaarkomen. Jaffa eindigt
in een gestoord vocale eenmansorgie van Barditus, wiens strot stilaan meer beschimmeld
klinkt dan de mandarijnen van Sinterklaas die ik vanmorgen vond in de berging.
Ik kan nog een tijdje doorgaan met dingen te vertellen over deze nieuwe plaat,
het komt er uiteindelijk gewoon op neer dat je als verknipte black metal-fanaat
deze in huis moet halen. De verhalen en gebeurtenissen op de terugweg van Congo
hebben liggen rijpen en zijn geworden tot een belegen brok karakter zonder additieven.
Smakelijk. (85/100)
